Fiets

Een paar weken geleden bezocht Lene haar vriendinnetje Emma. Emma bleek een fiets te hebben. Een échte fiets, met een standaard en een mandje en trappers – in die volgorde van belang. Vanaf dat moment wees Lene élke gekleurde fiets op straat aan met de mededeling “ik wil óók zo’n fiets!!” We hebben het nog een poosje afgehouden met het argument dat het wat beter weer moest worden. Vooral om te voorkomen dat wij de hele tijd in de regen naast de fiets moesten lopen. Maar nu was het echt tijd: een fiets moest er komen. Dus gingen we dit weekend op jacht en we vonden… een ROZE fiets! Dat is overigens niet zo’n prestatie, kan ik u vertellen. Het is een illusie om te denken dat er kinderfietsen te koop zijn. Nee, meisjesfietsen zijn er – of jongensfietsen. Daar is weinig tussenweg in. Belachelijk vind ik het, die strak afgebakende ‘jongens’-dingen en ‘meisjes’-dingen. Terug naar de tijd van Jip en Janneke is het, waar het meest vooruitstrevende zinnetje is “Meisjes kunnen ook machinist worden, dat weet ik zeker”, maar verder moeder vooral thuis is en blij met heur nieuwe stofzuiger. Zó blij dat ze helemaal vergeet te koken, jaja… En dat wás wat hoor, in die tijd! Pfff…

Enfin, die fiets dus. Lene is de koning te rijk, zó trots. En het moet gezegd worden: ze was er meteen op weg. Ze rijdt al best hard en valt ook om. Maar daar doet ze helemaal niet kinderachtig over. Ze staat zonder drama weer op en klimt weer op haar fiets. Nu nog een standaard er op monteren, want die had de betreffende winkel niet. Net als een mandje. Er moet wat te wensen overblijven.

Oh en u wilde ook weten hoe groot beide kinderen worden, dus hebben we ook nog een foto met Kasper gemaakt. Die heel trots is op zijn grote zus en haar fiets, maar er zelf nog even niet op hoeft. Tot grote opluchting van Lene, die van de weeromstuit aan Kasper aanbiedt dat hij er op mag. “Of vind je dat nog een beetje spánnend, Kasper??” “Jaa….”

Vlinders in de lente

Een poos geleden maakte ik voor Lene, min of meer uit mijn hoofd, een rokje. Ze mocht zelf het stofje uitkiezen en het werd oranje met bloemetjes. Voor het echte ‘mooie-meisjes-effect’ maakte ik het met organza-onderrok. Het lukte niet helemaal goed, want de bovenrok was niet wijd genoeg, waardoor die een beetje opkroop over de onderrok.

Ondanks het opkruipen was de rok bij Lene een hit. Pfiew. Wekenlang wilde ze bijna geen andere rok aan, echt goed voor het moederhart. En dus besloot deze moeder tot nog een andere rok. Dit keer op basis van het patroon van La Zsazsa uit haar boek ‘Allemaal rokjes’. Lene  mocht wéér het stofje uitkiezen. Uit een vooraf geselecteerd stapeltje hè? Inspraak is leuk, maar je moet dochters niet teveel te kiezen geven, daar krijgen ze het van in hun bol… Ze was in de wolken over de vlinders – en ik ook. “Kan ik het dan morgen aan, mama?” Oef, de mama in kwestie moest nog even doorwerken. Maar het lukte.

Ik volgde eens netjes de aanwijzingen – en dat leverde me nog een keer openknippen op. Mme Zsazsa gebruikt veel betere boordstof dan ik, want die van mij lubberde zoveel uit dat het fronsrokje van de kleine-meisjes-billen afgleed. Dus deed ik er tóch een elastieken band in. Het werd wéér een hit en staat ook echt schattig. Ik deed ook nog iets héél creatiefs dat ik eerder deed. Iets waar ik zelf érg enthousiast over was. Ik flockte:

 

Énig toch?! Zegt u het nou eens! Zó leuk. Zó tevreden dat ik was. Het deed me nog dromen van toen ze klein en onschuldig was. Bijna twee jaar geleden… Nou, dat heb ik geweten. Het t-shirt is AFGEKEURD. Ze wil het niet aan. Of beter, ze wil het “mórgen wel aan, papa”. Elke dag. Toen ik probeerde te achterhalen waarom niet vroeg ik “Vind je soms de kleur niet mooi?” Waarop ze antwoordde: “Nee, en het blauw ook niet. Ik wil alleen maar roze.” Ouch. Die fase dus. Gelukkig vindt Kasper het t-shirt gewéldig. Hij heeft gelijk. En nu draagt hij de vlinders. Zodat ik niet in een hoekje mijn wonden hoef te likken…

Rokje

Het zijn hier rare tijden. Drukke tijden, mooie tijden en soms is er een donkere wolk. De hobby’s schoten er volledig bij in, de afgelopen maanden. Net als sporten en de vrienden. Maar de zomer staat op het punt te beginnen en straks wordt het rustiger. En ik maakte een pas op de plaats. Prompt werd de naaimachine weer boven gehaald. Ooit maakte ik een jurkje voor mezelf, dat niet voldeed. Ik droeg het bijna nooit, dus ik legde het bij de trap om het weer in de stoffenkast te stoppen. En toen zag Lene het en riep “oh, móóóói!”.

*Ping* – een idee! Van het onderste deel van de jurk maakte ik dus een rokje voor haar. Zoom zat er al in, aan de omvang niets veranderd en uit de losse pols een ronding geknipt, zodat de voorkant (die hangt onder de peuterbuik) korter is dan de achterkant (die over de peuterbillen heen moet). Een rimpelrokje!

Lene was zeer onder de indruk. Van de spelden (“prikken!”), van de schaar (“éng!”) en van de naaimachine. Het was ook leuk om te doen met de kinderen er bij en oma om aan Lene wat uitleg te geven, want het vroeg weinig denkwerk. Lene was vanochtend apetrots en holde bij de crèche naar binnen om de rok te laten zien. Genieten dus. En poseren moest met mama’s zonnebril 🙂

 

Het is nogal een verschil hè, met bijvoorbeeld déze rokjesfoto.

Maten: buikomtrek 48 cm, lengte voor 18 cm, lengte achter 24 cm en bij de zijnaden ongeveer 21 cm. Ik heb de breedte van de stof niet gemeten, maar dat nam ik dus uit mijn jurkje en het zal ongeveer 2x 85 cm zijn geweest, zodat er nu lekker veel rimpels zijn.

 

Gelukkig is het nog geen lente

Ja, ik weet het: iedereen is aan de lente toe. Ook wij. Kasper zou wel eens iets langer dan 30 seconden zonder snot op zijn bovenlip willen zitten. Lene wil meer naar BUITEN!! En wij willen dat allebei ook. Maar toch. Als ik dan toch één klein voordeel aan die verlengde winter mag noemen? De muts. De muts die ik op de pennen zette op 19 december, om rond de kerst even af te maken. Dacht ik. Een lapje van 17 * 37 centimeter, notabene… Om je dood te schamen. Enfin: dit werd het.

Het was zelfs te koud om buiten te poseren! Echt, die muts gaat nog van pas komen deze week.

 

En zo vertrokken ze vanochtend samen. Twee elfjes. Met snot.

 

Mijlpalen

Wij vierden hier nog weer eens twee mijlpalen. De tweede verjaardag van Lene was er één volgens het boekje, met kaartjes, cadeautjes, taart, “NOEP!!” (snoep), slingers en visite. De kleine broer sliep tijdens het grootste deel van het feestje en dat was best prima. En de kroon beviel beter dan vorig jaar.

We komen van ver, niet te geloven hoe hard het gaat. En konijn zag er ook een stuk jonger uit, toen.

En Kasper is langer uit de buik dan in de buik. Hij is trouwens ook al langer verkouden dan dat hij niet verkouden was, het arme schaap. Zijn hoofd lijkt een onstopbare hoeveelheid snot te bevatten. In de woorden van Lene: “baby! ‘not! bah”.

 

Kerst

Hopelijk hebben jullie allemaal een fijne kerst achter de rug. Wij hadden hier een creatieve kerst! (Sorry voor het flitslicht: het was óók een grijze kerst.)

 

Iedereen bedankt om hier af en toe op mijn blog te komen spieken en soms te reageren. Ik vond het dankzij jullie een gezellig blogjaar! Ik wens iedereen een creatief, gezond en gelukkig 2013!!

Een nieuw tijdperk

Volgende maandag begin ik met een nieuw project. De zeer gewenste nieuwe baan. Maanden keek ik er naar uit. Deze week is dus ‘de laatste’. De laatste week thuis, de laatste week voor mijn grote avontuur. Maar dat nieuwe tijdperk brak toch vandaag al aan, want vandaag was De Eerste Keer.
De eerste keer dat mijn kleine man naar de opvang ging. Hij deed dat geweldig. En ik had niet anders verwacht. Maar dat met die Eerste Keer ook het tijdperk van de drukke ochtenden en avonden een nieuwe lading krijgt – nóg een slagje drukker – daar keek ik niet naar uit. En dat ook nog in de herfst, met die dagen die vreselijke donkere ochtenden. Ik háát opstaan in het donker: mensen zijn daar niet voor gemaakt!

Deze week oefenen we, is het generale repetitie. Vanochtend zijn we alvast geslaagd.
En zo kwamen we thuis:

Voor Kasper maakte ik ook een schriftje. Flockfolie leent zich niet alleen voor het plakken op stof, op boekjes met een ruwe kaft (linnen, karton) plakt het ook goed.

Klaar om de nieuwe avonturen in vast te leggen!

Inspiratie

Ik weet het, ik weet het, het is hier nogal stil geweest! Ik zie het als een compliment dat ik daarover her en der al wat klachten hoorde… 🙂 Maar het was vakantie, het werd heet en ik miste even de inspiratie om jullie wat moois te tonen.

HOE DOM!

Want als je dit in huis hebt, heb je toch geen inspiratie meer nodig? Moois genoeg hier!!

Vlinders voor de vlinder

Ik kocht twee ponsen, om eens sjiek met flockfolie aan de slag te kunnen. De ponsen (bedoeld voor papier) konden het flockfolie nog maar net aan, maar samen met een HEMA-shirtje is het resultaat heel schattig.

Een shirt bestrooid met een zwerm vlinders in twee maten. Lene bleef ze maar aanwijzen, maar er een beetje deftig mee op de foto willen? Nope. Omdat het eerste crècheboekje vol was, versierde ik ook een schriftje in stijl.

Zomerbroek

Die zomerbroek, die draagt ze gewoon hoor. Ook als het niet zulk best weer is. Wij zijn geen watjes… En met een mooi geel t-shirt kan ze zo zelf door voor zonnetje.

(Ik bewaar deze foto om over 12 jaar nog naar te kijken, want hier is ze vrijwillig aan het opruimen!!)