Hopelijk hebben jullie allemaal een fijne kerst achter de rug. Wij hadden hier een creatieve kerst! (Sorry voor het flitslicht: het was óók een grijze kerst.)
Iedereen bedankt om hier af en toe op mijn blog te komen spieken en soms te reageren. Ik vond het dankzij jullie een gezellig blogjaar! Ik wens iedereen een creatief, gezond en gelukkig 2013!!
Wij zijn hier met het héle gezin druk met de kerstvoorbereidingen, dat ziet u. Kasper tilde de kerstboom.
Jawel, het is gelukt! Ik ben weer achter de naaimachine gaan zitten! Dat duurde wat minder lang dan ik vooraf gevreesd had, hoewel de ritmes van de mini en de maxi doerak vragen om makkelijke projecten. Dus maakte ik eerst een koffiebeker-houder voor Rens. Die is nuttig, maar zó lelijk dat hij niet blogwaardig is. Vervolgens maakte ik gisteren in no time twee kussenslopen voor het halve kussen dat altijd zo goed van pas komt bij borstvoedingen in bed. Kwestie van er een beetje sjiek bij te zitten, hè.
Omdat het een kussen is dat ik zelf in tweeën heb gedeeld, had ik er geen slopen voor. Ik gebruikte nu een oude molton als basis voor een ondersloop en één van de stoffen van David Butler voor het sjieke sloop. Die kocht ik hier, maar bleek bij levering niet zo grijs als beschreven. Het is eerder een lichte zeegroen (want mintgroen klinkt zo vies…), de kleur die toevallig ook op onze slaapkamermuur zit. Dus viel de stof af voor een project voor De Man in Huis en werd het een kussensloop.
Ik gebruikte haar handleiding om te bepalen hoeveel de achterflappen moesten overlappen en hoeveel extra breedte en lengte ik moest rekenen (geen, zo bleek). Volgende keer laat ik iets minder overlappen en reken ik toch een cm extra breedte en lengte, want nu was het wel proppen…
De Man in Huis is vooral dat: de man in Huis. In de tuin komt hij het best tot zijn recht met goed weer en een makkelijke stoel, niet met zijn handen in de aarde of een flinke snoeischaar. Hij waardeert de tuin, maar tuinieren is niet zijn ding. Nou ben ik ook al niet zo’n Heldin met Groene Vingers, maar één of twee keer per jaar kreeg ik het meestal wel in mijn bol. Net genoeg om de tuin niet helemaal te laten verwilderen, zeg maar. Helaas viel deze keer net samen met die hele bolle buik. Geen ideale gesteldheid voor een beetje flink bladeren ruimen. Geen nood, mijn ouders kwamen te hulp! Ze snoeiden, veegden, ruimden en en passant werd er een stukje bestrating opnieuw aangelegd en werden tien zakken grind in de voortuin gestort. Ik deed weinig, maar plantte violen om het af te maken. De appelboom doet ook al zijn taak: nieuwe verse blaadjes maken.
En na gedane arbeid is het goed genieten van het resultaat!!
Langzaamaan durf ik het te zeggen: we zijn wel klaar voor die nieuwe baby. De kleertjes liggen gewassen en gesorteerd in de kast, kasten zijn verplaatst en de wieg is opgemaakt. Het kindje kan komen en dan kan het ergens slapen (op mama’s borst waarschijnlijk…) en krijgt het schone kleertjes aan.
Oh, er is nog genoeg te doen hoor, ik heb lijstjes waar je niet goed van wordt zo lang. Maar als de stress toeslaat (“ik red het nooit!”) dan kijk ik even in dat wiegje. Lekker gevoel, zo’n gespreid bedje.
Wij zijn gezegend met (groot)ouders die dolgraag op hun kleinkinderen passen. En met een opa die voor oppassen in zijn eentje zijn hand niet omdraait én dichtbij woont. Voor Bartje – die iets verder woont – is opa ook al een vaste waarde. Hij wordt soms voor een dag langs gebracht en als er dan een wandelingetje nodig is – voor opa of voor Bart – dan is ons huis nog wel eens een mooi doel. En zo kwam het dat opa opeens allebei zijn kleinkinderen zat te vermaken!
Wat denken jullie, dat ziet er uit alsof er nog makkelijk een kleinkind bij kan, niet?! 🙂
…en toen heb ik een poosje mijn zegeningen geteld. Allebei mijn zegeningen. Maar die sliepen gewoon door terwijl ik dat deed…
34 jaar. Waarvan 4 jaar getrouwd, vandaar de rozen van mijn lief. En ik had vlinderbezoek, aan de buitenkant op ons raam. Mooi…
Ik nam gisteravond mijn dochter mee voor een fietstocht op de hei. Het was zó prachtig, de hei staat volop in bloei, de zon scheen en we kwamen de koeien tegen. Die op een gegeven moment zo dichtbij kwamen dat ik er met de bakfiets nog nét tussendoor kon fietsen. Als Lene groter is wil ze ze vast aaien, ze waren zo mooi.
Hier slaapt ze nog, onder de doek…
En toen werd ze wakker, en kon ze nog even meegenieten van al dat moois…
(Dutch below) Last Sunday it was finally the date of the market with our self made goods. I spent a good part of the Saturday making some last items (did I tell you I’m a deadline worker?), fretting over all the plans I had had and hadn’t been able to perform…. Anyway, I left with quite something: 3 blankets (see here and here), 4 stroller hangers, a set of egg warmers (!), a quilt my mother made and some other stuff. The stall we had looked beautiful, mostly because of the pretty mosaics of my aunt M. The sales were slightly disappointing, though… It were, for heaven’s sake, the egg warmers that I sold first!! And to think that I stopped making them because I didn’t like making them… In general, the public wasn’t planning on buying much, so we’ll have to find ourselves another market, with a different public. One that is more eager to spend it’s money…
Afgelopen zondag was de dag van de markt waar we onze zelfgemaakte spullen zouden verkopen. Ik zat zaterdag nog van alles te maken (ik laat me hier kennen als een deadline-werker…) en was nogal geïrriteerd dat ik er niet aan toegekomen was om al die plannen die ik had ook echt tot uitvoering te brengen. Maar ik vertrok toch nog met een behoorlijke voorraad: 3 baby dekentjes (en hier) met gehaakte rand, 4 kinderwagenhangers (‘nieuwe stijl’, dus niet gehaakt, ik zal later een werkbeschrijving geven), een set eierwarmers (jaja, wie kan er zonder!?), een quilt/boxkleed dat mijn moeder maakte en nog wat spullen. Onze kraam zag er prachtig uit, vooral vanwege de mooie mozaïeken van mijn tante M. De verkoop viel echter nogal tegen, het waren nota bene de eierwarmers die ik als eerste verkocht!! En dan te bedenken dat ik er niet méér maakte omdat ik het vervelend vond om ze te maken… Over het algemeen was het publiek niet van plan veel te kopen, dus we gaan nog eens een andere markt proberen. Eén met publiek dat graag van z’n geld af wil…
Made by Jo 