Daar is ze: Elin

Het is bepaald geen heel vers nieuwtje. En het werd al eens ergens anders kond van gedaan. Maar hier is ze dan: lieve kleine mooie Elin is geboren op woensdag 2 juli op 11:32. Elin doet het geweldig. Ze was 3 dagen na de uitgerekende datum en blijkbaar heeft ze die extra tijd goed gebruikt want ze is helemaal af.

 

Lene en Kasper zijn trots op hun kleine zusje en ‘helpen’ al een beetje. Elin krijgt bijvoorbeeld regelmatig haar knuffelkonijn toegestopt. Want als je huilt, weten grote broer en zus, dan heb je je knuffelkonijn nodig. Wat wil een baby nog meer!?

 

Knuffeltas

Sinds haar geboorte heeft Lene haar Pietje. Nou, eigenlijk al vóór haar geboorte. Wat ze lang niet wist was dat ze twéé Pietjes heeft, die wij steeds wisselden voor een gelijkmatig afgeleefde look. Dat van dat afgeleefde is goed gelukt, trouwens, bij allebei de Pietjes. Kasper heeft twee keer Klaasje, het bruine en kleine broertje van Pietje. Inmiddels heet Klaasje ‘Bobo’, naar het konijn van de crèche. Kasper heeft trouwens ook ‘Aapie’. Dat is geen aap, maar een schaap. En ook daar weer twee van.  Klaasje blijft dus, door die combi-diensten met Aapie, mooier dan Pietje. Voor nr. 3 heb ik nu maar vast Koosje gekocht. Koosje is het witte broertje van Klaasje.

Lene wist tot begin van dit jaar niet dat er twee Pietjes waren, maar wél dat haar broertje twee knuffels van elk had: “Mag Kasper nu een schone schaapie?!” zou ze vragen na de zoveelste spuugbeurt van Kasper. Toen Lene ergens dit jaar zo’n spuugbeurt had en een beetje in paniek was dat Pietje vies was geworden, besloot ik dat het tijd was voor open kaart. Dus zei ik alsof het de gewoonste zaak van de wereld was “Nou, dan pak ik toch even schone Pietje voor je?”.  Ze was met stomheid geslagen. Sterker nog, ze had sterk het idee dat ze in de maling genomen werd, maar tegelijkertijd leek het allemaal ook zo logisch…. De ‘nieuwe’ Pietje werd aan nauwkeurig onderzoek onderworpen, maar Lene moest toegeven: net zo afgeleefd en oud. Alleen rook hij wat beter en dat is iets dat de dame met de fijne neus bijzonder kan waarderen. Ik vond het zelf een bijzonder grappig moment.

Enfin, al die reserveknuffels reisden tot voor kort mee in een kussensloop, diep weggestopt zodat Lene ze niet vond. Het werd tijd voor iets praktischers – met plek voor 4 knuffels, maar iets dat ook niet zoveel ruimte in beslag neemt als een kussensloop. En dus maakte ik – eindelijk tijd in mijn verlof – een knuffel-reistasje. Weer volgens mijn favoriete patroon: de open-wide zippered pouch.

Frisse wind voor de zoon

Er worden hier in huis minder kleren genaaid voor de zoon dan voor de dochter. Ik hou van een beetje simpel en snel – en eerlijk gezegd heb ik voor meer ingewikkelde projecten ook gewoon de tijd niet. Voor meisjes is snel en simpel: rokjes en makkelijke jurkjes. Voor jongens is het al snel ingewikkeld: hemdjes, broeken met knopen en ritsen en de hele rimram. Pfff… Maar het werd toch tijd dat er ook voor Kasper eens wat “zelfgemaakte” kleren kwamen. Het makkelijke equivalent voor jongens is: flock een t-shirt. Een beetje van HEMA en een beetje van jezelf, zullen we maar zeggen.

Als mezelf respecterende ‘duurzame moeder’ kwam ik dan al snel met een probleem te zitten: de zoon is vooral nogal fan van auto’s. En een (bak)fiets is ook moeilijker te flocken… Wat te doen? Het werden twee ‘groene’ t-shirts: een windmolen en een e-Car…

De e-Car viel het meest in de smaak… 😉

Missie geslaagd.

Update: 40 weken

Ik heb het gehaald hoor: de uitgerekende datum! Of beter: de baby heeft het gehaald. Dat is me toch nog niet eerder overkomen. Elke zwangerschap weer is een reeks van verrassingen…

Buik?

Over een paar uur is het zover. Dan ben ik nog nooit zo lang zwanger geweest! Kasper werd 3 dagen te vroeg geboren, om 17:51. Dat is vanmiddag. Ik zeg u: ik beval snel, maar dat ga ik niet meer halen. Dit kind laat me wachten. Een oefening in geduld – leuk hoor, om je moeder te willen trainen nog vóórdat je geboren bent… Er werd hier gevraagd om een buikfoto. Hier is er één, van bijna twee weken geleden. Sorry, iets recenters staat nog bij anderen op de camera 🙂 

Eindelijk!

Eindelijk is mijn verlof begonnen! Ik heb er naar uit gekeken. Naast wat ‘achterstallig onderhoud’ (klusjes die al heel lang moeten gebeuren) ligt er nu een behoorlijke lijst met taken ter voorbereiding van baby nr.3. Zoals een naam vinden (ahum…), of liever nog: twee namen, voor elk geslacht één.  En kleertjes wassen en vouwen (done!). Een noodtasje inpakken. En: een slaapplek creëren. Het wiegje mocht wel weer eens een verfje, er is een nieuw matrasje geleverd (ik heb spugende kinderen, die gebruiken die 5 cm schuimrubber in hun babytijd MAXIMAAL) en het dekentje moest af!

Eigenlijk was het al een poosje af, maar het moest nog gewassen worden. En gestreken, dacht ik eerst. Maar na een badje met een wonderspulletje dat mijn moeten ooit ergens op de kop tikte (Wrapture) was het dekentje zacht en fijn en na het drogen op het bed ook glad zat. Exit strijken! Jeuh! Enfin, hier is het dan: eindelijk ook voor u.

Zoals ik al vertelde is het haar patroon. Ik vertaalde, voegde alle delen samen en maakte een nieuwe werkbeschrijving, in het Nederlands, voor mijn eigen dekentje. Háár deken was namelijk een plaid voor op haar bank en dus véél groter. Mijn deken is uiteindelijk 72 vierkantjes groot. Ik zal later nog eens wat posten over het hoe en wat van het ontstaan, nu volsta ik alleen even met pronken. Het zal vast een heel fijn dekentje zijn. In ieder geval is het veel mooier dan de dekentjes die ik maakte voor Kasper en Lene! Je oudste kind, dat is in veel opzichten toch je broddellapje, hè…?!

Fiets

Een paar weken geleden bezocht Lene haar vriendinnetje Emma. Emma bleek een fiets te hebben. Een échte fiets, met een standaard en een mandje en trappers – in die volgorde van belang. Vanaf dat moment wees Lene élke gekleurde fiets op straat aan met de mededeling “ik wil óók zo’n fiets!!” We hebben het nog een poosje afgehouden met het argument dat het wat beter weer moest worden. Vooral om te voorkomen dat wij de hele tijd in de regen naast de fiets moesten lopen. Maar nu was het echt tijd: een fiets moest er komen. Dus gingen we dit weekend op jacht en we vonden… een ROZE fiets! Dat is overigens niet zo’n prestatie, kan ik u vertellen. Het is een illusie om te denken dat er kinderfietsen te koop zijn. Nee, meisjesfietsen zijn er – of jongensfietsen. Daar is weinig tussenweg in. Belachelijk vind ik het, die strak afgebakende ‘jongens’-dingen en ‘meisjes’-dingen. Terug naar de tijd van Jip en Janneke is het, waar het meest vooruitstrevende zinnetje is “Meisjes kunnen ook machinist worden, dat weet ik zeker”, maar verder moeder vooral thuis is en blij met heur nieuwe stofzuiger. Zó blij dat ze helemaal vergeet te koken, jaja… En dat wás wat hoor, in die tijd! Pfff…

Enfin, die fiets dus. Lene is de koning te rijk, zó trots. En het moet gezegd worden: ze was er meteen op weg. Ze rijdt al best hard en valt ook om. Maar daar doet ze helemaal niet kinderachtig over. Ze staat zonder drama weer op en klimt weer op haar fiets. Nu nog een standaard er op monteren, want die had de betreffende winkel niet. Net als een mandje. Er moet wat te wensen overblijven.

Oh en u wilde ook weten hoe groot beide kinderen worden, dus hebben we ook nog een foto met Kasper gemaakt. Die heel trots is op zijn grote zus en haar fiets, maar er zelf nog even niet op hoeft. Tot grote opluchting van Lene, die van de weeromstuit aan Kasper aanbiedt dat hij er op mag. “Of vind je dat nog een beetje spánnend, Kasper??” “Jaa….”

Vlinders in de lente

Een poos geleden maakte ik voor Lene, min of meer uit mijn hoofd, een rokje. Ze mocht zelf het stofje uitkiezen en het werd oranje met bloemetjes. Voor het echte ‘mooie-meisjes-effect’ maakte ik het met organza-onderrok. Het lukte niet helemaal goed, want de bovenrok was niet wijd genoeg, waardoor die een beetje opkroop over de onderrok.

Ondanks het opkruipen was de rok bij Lene een hit. Pfiew. Wekenlang wilde ze bijna geen andere rok aan, echt goed voor het moederhart. En dus besloot deze moeder tot nog een andere rok. Dit keer op basis van het patroon van La Zsazsa uit haar boek ‘Allemaal rokjes’. Lene  mocht wéér het stofje uitkiezen. Uit een vooraf geselecteerd stapeltje hè? Inspraak is leuk, maar je moet dochters niet teveel te kiezen geven, daar krijgen ze het van in hun bol… Ze was in de wolken over de vlinders – en ik ook. “Kan ik het dan morgen aan, mama?” Oef, de mama in kwestie moest nog even doorwerken. Maar het lukte.

Ik volgde eens netjes de aanwijzingen – en dat leverde me nog een keer openknippen op. Mme Zsazsa gebruikt veel betere boordstof dan ik, want die van mij lubberde zoveel uit dat het fronsrokje van de kleine-meisjes-billen afgleed. Dus deed ik er tóch een elastieken band in. Het werd wéér een hit en staat ook echt schattig. Ik deed ook nog iets héél creatiefs dat ik eerder deed. Iets waar ik zelf érg enthousiast over was. Ik flockte:

 

Énig toch?! Zegt u het nou eens! Zó leuk. Zó tevreden dat ik was. Het deed me nog dromen van toen ze klein en onschuldig was. Bijna twee jaar geleden… Nou, dat heb ik geweten. Het t-shirt is AFGEKEURD. Ze wil het niet aan. Of beter, ze wil het “mórgen wel aan, papa”. Elke dag. Toen ik probeerde te achterhalen waarom niet vroeg ik “Vind je soms de kleur niet mooi?” Waarop ze antwoordde: “Nee, en het blauw ook niet. Ik wil alleen maar roze.” Ouch. Die fase dus. Gelukkig vindt Kasper het t-shirt gewéldig. Hij heeft gelijk. En nu draagt hij de vlinders. Zodat ik niet in een hoekje mijn wonden hoef te likken…

Voor Nummer 3

Ik dacht dat ik niet-zo-heel-lang-geleden nog iets gepost had op dit blog. Vóór de blauwe bessen muts, bedoel ik. Maar dat bleek toch ook alweer drie (3!!) maanden geleden! Wat heb ik al die tijd gedaan?! Nou, ik was druk. En moe. Zóóó moe. Dat kwam niet alleen van het druk. Er was ook een Geheim. Een heel klein Geheim. Inmiddels is dat allang geen geheim meer:  Nummer 3 komt er aan! De bolle buik groeit gestaag, Kasper heeft deze week ‘beeeby’ (soms eerder ‘bieby’) leren zeggen en Lene zegt al heel wijs: “Dat weten we niet hè, of het een zusje of een broertje wordt?! Nee, want dat kunnen we NIET zien. Het zit in de buik. En die wordt steeeeeeds dikker en dikker en dikker!”. We hebben maar niet verteld dat we het wel hádden kunnen zien, of nummer 3 een zusje of een broertje wordt. Maar dat we tegen de echoscopiste zeiden “nee, we willen het níet weten!”.

Inmiddels is de energie een beetje terug. En merk ik nog aan iets mentaals dat ik zwanger ben: een enorme behoefte aan het haken van dekentjes nam bezit van me 🙂 En dus ben ik bezig voor nummer 3. Ik vond via haar (met wie ik een voorliefde voor Scandinavisch design deel) een Deens blog, waarop een prachtige deken stond. Die deken was 130×170 en dus een beetje te groot voor een baby, maar inmiddels heb ik een daarop gebaseerd patroon uitgepuzzeld. Dat ziet er gestyleerd zó uit:

 

Als ik het hier bij houd, moeten er 63 blokjes gehaakt worden. Misschien worden het er 70, om de lengte iets te verlengen. Nu schat ik de eindmaten op 82 x 104 cm. Ik heb al 24 lapjes. En lapjes mogen alleen meetellen als ik de draadjes heb afgehecht. Kwestie van streng tegen mezelf zijn… Dat ziet er vooralsnog zo uit:

Ik haakte overigens ook nog wel wat andere vierkantjes. 11 stuks, om precies te zijn, in andere kleuren. Omdat het Plan eerst heel anders was. Maar die moeten blijven liggen, tot ik nog eens aan die deken voor op ons eigen bed toekom…. 😉

Wordt vervolgd!

 

De muts die niet goedgekeurd werd

In Denemarken kocht ik een paar maanden geleden een schattig patroon voor een babymutsje: een ‘blåbærhue’ (een blauwe bessen muts). Er zat bijbehorende wol bij die inderdaad een mooie blauwe kleur had. Ik vertaalde het patroon en breide de kleinste maat: nyfødte (pas geborenen). Ik vond het stom gepriegel (naalden 3 en dunne wol) maar zette toch door. Het werd een muts helemaal naar het plaatje.

 

De vulling steekt wat uit, maar de muts is echt rond. 😉

Helaas viel hij wel wat groter uit dan gedacht. Echt geen blåbærhue til nyfødte hoor. Eerder krap-an Kasper’s maat. Nou leek me dat wel schattig. Nou, vergeet het maar. De muts mag Niet. OP. ZIJN. HOOFD. ‘NEE!!’ Eigenlijk draagt Kasper alleen haar muts. Die nu echt goed past, het is een meegroei-muts. Hoewel de winter zo mild is dat ook dat niet vaak gebeurt. Ik zou trouwens eens een nieuwe foto mogen nemen, de kinderen zijn echt enorm gegroeid, als ik door die oude posts blader schrik ik hoe snel het allemaal gaat!

Dus heb ik nu een muts over. Weet iemand een kleine dreumes met een koud bolletje en een voorliefde voor blauwe bessen…??